Włośnica

Włośnica — choroba wywoływana przez włosienia krętego Trichinella spiralis. Włosienie to drobne nicienie pokryte kutykulą. Zakażenie odbywa się podczas spożywania mięsa, zawierającego żywe larwy (...) dalej »

Włośnica — choroba wywoływana przez włosienia krętego Trichinella spiralis. Włosienie to drobne nicienie pokryte kutykulą.
Zakażenie odbywa się podczas spożywania mięsa, zawierającego żywe larwy włosienia w otoczkach. Podczas trawienia sok żołądkowy rozpuszcza otoczkę po czym larwy przenikają do jelita cienkiego, osadzają się w błonie śluzowej i zaczynają się rozmnażać. Po zapłodnieniu samce giną, a samice zaczynają produkowanie larw, które przez tkanki błony śluzowej jelita dostają się do naczyń krwionośnych i limfatycznych, a następnie przenoszone są po całym organizmie, po czym umiejscawiają się w mięśniach poprzecznie prążkowanych. Z czasem larwy otorbiają się specjalną otoczką zaimpregnowaną solami wapnia aż do całkowitego jej zwapnienia. Larwy pozostają żywotne przez wiele lat.
Okres inkubacyjny włośnicy wynosi 10 -25 dni. Włośnica objawia się gorączką, mięśniobólami, obrzękiem twarzy, wysypką, eozynofilią krwi, a w ciężkich przypadkach porażeniem organów wewnętrznych oraz centralnego układu nerwowego.
Diagnostyka włośnicy odbywa się na postawie obrazu klinicznego, anamnezy epidemiologicznej, badań serologicznych, jak np.: odczyn wiązania dopełniacza (OWD), odczyn hemaglutynacji bezpośredniej lub analizy immunoenzymatycznej. Ostatnia z metod jest zalecana przez Międzynarodowe Biuro Epizootyczne do serologicznej diagnostyki włośnicy.

Najbardziej specyficzną metodą potwierdzającą inwazję jest wykrycie przeciwciał klasy IgG do antygenów włosienia w krwi, które mogą być określane w okresie od 2-3 do 4-6 tygodnia od momentu spożycia zakażonego mięsa. Specyficzne przeciwciała klasy IgE występują w krwi w ostrym stadium choroby, jednak rzadko są wykrywane, co wiąże się z krótkim okresem cyrkulacji w krwiobiegu. Na początku klinicznych objawów inwazji przeciwciała specyficzne mogą być niemożliwe do wykrycia. Dlatego przy podejrzeniu włośnicy oraz po otrzymaniu negatywnego wyniku badania przeprowadza się je powtórnie po upływie 2 – 5 tygodni. Serokonwersja zazwyczaj następuje w ciągu drugiego-piątego tygodnia od zakażenia i zależy od inwazyjnej dawki zakażenia pacjenta. Ocena dynamiki tworzenia się przeciwciał jest dosyć informatywnym kryterium efektywności przeprowadzonej terapii – w przypadku terapii nieefektywnej lub odłożonej przeciwciała specyficzne wykrywane są przez długie lata (do 20 lat), w przypadku leczenia skutecznego w pierwszych dwóch tygodniach od zarażenia przeciwciała specyficzne znikają w ciągu roku.

ukryć »